In de eerste levensjaren van onze opgroeiende kinderen, ben ik met enige regelmaat ziek. Mijn verlaagde weerstand, de gebroken nachten en alle virussen die meekomen vanuit het kinderdagverblijf maken dat ik bijna maandelijks ziek ben. Om me heen hoor ik niet anders bij gezinnen met jonge kinderen.

Ik ervaar het als een intense tijd, waarbij ik me teruggeworpen voel op mezelf. Ik ervaar het ook als heftig, want de zorg voor de kinderen gaat ‘gewoon’ door. Ik vroeg me af; “hoe kan ik het beste uitzieken?”.

Op het moment van ziekte ervaar ik dat rust belangrijk is. Het gaat als vanzelf dat mijn wereld klein wordt. Ik pak zoveel mogelijk slaapmomenten. Als de kinderen ’s middags op bed liggen of een rustmoment hebben, dan slaap ik zelf ook. De luiken sluiten is belangrijk om de dag verder af te kunnen maken. Ook in de avonden ga ik vroeg naar bed om lekker te kunnen slapen. Na een lange slaap met een onderbreking van overmatig zweten, word ik in de ochtend wakker. Ik voel dat ik nog niet helemaal hersteld ben, maar ergens voel ik me helder. Ze zeggen wel eens; “ziekte ruimt op” of “ziekte reinigt”. Precies dat reinigen is dan wat ik zelf ook ervaar, alsof ik wat losgelaten heb door het ziek zijn. Dat ziekte reinigt maakt dat ik zo’n intense tijd makkelijker kan accepteren. Ik weet dat ik weer een stukje groei, ondanks dat ik niet altijd weet of zie op welk vlak dat is.