11 okt ‘Je hoofd boven het maaiveld uitsteken’
Op een zonnige woensdag hebben we oppas in huis. Oma en omi zijn gekomen om voor onze kinderen te zorgen. Ik neem dan wat tijd voor mezelf. Doorgaans maak ik een wandeling in de Ooijpolder of ik maak een fietstocht door de omgeving. Vandaag besluit ik om kennis op te halen, daarom breng ik een bezoek aan de bibliotheek in het centrum van Nijmegen. Vlak voor de bieb tref ik een vriendelijke vrouw genaamd Janneke Bos. Ze wil me iets vragen. Ze is nieuwsgierig naar mijn ervaringen over dit plein; het Mariënburgplein. Ik laat haar weten dat ik hier vaak met de kinderen wandel om samen met hen boekjes uit te zoeken bij de bieb. Ik zeg dat ik nu voor mezelf een bezoek breng aan de bibliotheek om vakliteratuur op te halen. Ons gesprek krijgt een vervolg over mijn gezin en mijn werk. Tegelijkertijd verwonderen we ons over
een 4-jarige jongen die het plein aan het ontdekken is.
Janneke vertelt vervolgens dat ze in opdracht van de Gemeente Nijmegen portretfoto’s maakt van mensen die regelmatig op het plein te vinden zijn. Ze vraagt me of ze een foto van mij mag maken. Ik ben enigszins verbaasd; “een foto van mij, is dat nou zo bijzonder?”. Het bekende levensthema ‘zichtbaar zijn’ dient zich aan. Een thema waarbij ik in mijn leven lang leer. Vanuit mijn verleden ben ik niet gewend om in de spotlight te staan. Je hoofd boven het maaiveld uitsteken – dat laat je maar aan anderen over, dan kunnen mensen niks van je vinden, over je denken en over je zeggen.
Daarnaast ben ik blij verrast met de vraag van Janneke om mij te fotograferen. Ik voel me gezien, ik voel me vrouw en moeder die haar leven leeft. Immers een mens met een eigen levensverhaal en dat wordt gezien. Bovendien vind ik het mooi om te shinen en mezelf te laten zien in wie ik echt ben, in alle puurheid. Verder is er een klik tussen Janneke en mij. Ik besluit de kans te pakken dat zij mij in de spotlight zet. Janneke maakt wat mooie foto’s en samen doen we de selectie, zodat ik ook blij kan zijn met het resultaat. Een aantal weken later staat mijn portretfoto op het Mariënburgplein. Ik ben hierop voorbereid en ik voel wat trots als mijn dochter blij zegt;
“daar is mama!!”.
Terwijl ik mezelf op een andere manier ontdekte tijdens de korte fotoshoot, ontdekte de 4-jarige jongen verschillende hoeken van het plein. Janneke en ik houden hem nauwlettend in de gaten en zorgen even later voor een hereniging met zijn vader die zijn zoon kwijt was. “Het kan je dus zomaar gebeuren”, dacht ik.